.

Podział pielęgniarek na „lepsze” i „gorsze” w kontekście obowiązkowego przeszkolenia przed powrotem do wykonywania zawodu. Średnio czas przeszkolenia trwał ok. 5 m-cy. Zwykle za czas przeszkolenia pracodawca wypłaca wynagrodzenie, ale nie w tym przypadku: „Natomiast z 223 pielęgniarkami i położnymi w trakcie trwania szkolenia zawarto umowę o pracę lub umowę cywilnoprawną, na podstawie której uprawnione były do otrzymywania wynagrodzenia. Wynagrodzenia nie otrzymało 1 189 pielęgniarek i położnych” – źródło: poniżej

.

Podstawowa wiedza jaką powinni nabyć pracownicy etatowi i kontraktowi w zakresie norm społecznych w miejscu pracy i sytuacji, w których dochodzi do łamania praw. „Artykuł 13 ust. 1 ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania (Dz.U.2020.2156 t.j. z dnia 3 grudnia 2020 r.) stanowi, że każdy, wobec kogo zasada równego traktowania została naruszona, ma prawo do odszkodowania. W związku z tym osoba, która doznała dyskryminacji pośredniej, może zażądać od sprawcy, aby przywrócił stan sprzed dokonanych naruszeń, lub odszkodowania zarówno w zakresie tzw. szkody rzeczywistej, jak i szkody w postaci utraconych korzyści” Dyskryminacja płacowa nie jest jedyną formą nierównego traktowania pracowników kontraktowych. Jest nią również przemoc psychiczna, molestowanie (tzw. szykany), molestowanie seksualne oraz mobbing. „Chciałbym podkreślić, że istnieją podstawy prawne, na podstawie których osoby zatrudnione na umowach cywilnoprawnych mogą już dziś dochodzić roszczeń w związku z mobbingiem. Warto pamiętać, że działania mobbera w istocie zmierzają do naruszania dóbr osobistych ofiary, a zatem istnieje możliwość dochodzenia roszczeń w oparciu o przepisy dotyczące ochrony dóbr osobistych” – powiedział dr Mateusz Gajda źródło: https://www.prawo.pl/kadry/przemoc-w-pracy,516300.html Dyskryminacja pośrednia pracowników > pkt. 2 – zobacz

Wykaz czynności zawodowych opiekuna medycznego pokrywają się z kompetencjami kadry pielęgniarskiej wg projektu rozporządzenia, który ma obowiązywać 26 marca 2024 r. – zobacz

Czy Ministerstwo Zdrowia chce zastąpić kadrę pielęgniarską tańszymi opiekunami medycznymi? Uprawnienia pielęgniarek przejmą opiekunki. Nie jest to jednak rozwiązanie na znany fakt, że ponad połowa zatrudnionych pielęgniarek jest po 60 roku życia spośród 230 tys. Wg opinii jednego z dyrektorów warszawskiego szpitala pielęgniarek na oddziałach jest za dużo. Sprawami pielęgnacyjnymi i pobraniem krwi opiekunka medyczna może zajmować się bez problemu. Co najważniejsze nie trzeba kończyć studiów, tylko wystarczy kurs. źródło: https://www.rynekzdrowia.pl/Prawo/Od-marca-2024-wazne-zmiany-dla-opiekunow-medycznych-MZ-pokazalo-nowe-obowiazki-i-liste-uprawnien,255651,2.html

„Średnia wieku aktywnej zawodowo pielęgniarki to 61 lat, średnia zgonu – 67! Zawód przez ostatnie ćwierćwiecze wymarł. Wołałyśmy o pomoc 30 lat i nie chodziło w tym wołaniu tylko o forsę, a o kilka innych postulatów. Ale nikt nas nie słuchał, choć słyszał” – mówi pielęgniarka specjalistyczna z długim stażem. źródło: https://www.o2.pl/biznes/pielegniarki-maja-dosc-nawet-dobra-kasa-nic-nie-zmieni-7001614116706848a

Marginalizacja zawodu pielęgniarki postępuje od ponad 20 lat. Trzeba zrozumieć, że bez nadania ustawowych uprawnień kadrze pielęgniarskiej nie ma perspektyw na jakąkolwiek jakość opieki nad pacjentem, a głoszone idee pacjentocentryzmu przez niektóre publiczne szpitale są fikcyjną demagogią. Zaawansowana Praktyka Pielęgniarska jest jedynym rozwiązaniem na poprawę jakości opieki pacjenta jak i zastępowalności pokoleniowej zawodu pielęgniarskiego poprzez umocnienie jej pozycji w systemie ochrony zdrowia jako zawodu, który jest personelem wyższym medycznym, a nie pomocniczym i średnim.

Na IX Kongresie Wyzwań Zdrowotnych w Katowicach – zob. podsumowanie w jaskrawy sposób można było zauważyć powszechne w publicznych szpitalach zjawisko gaslightingu (formy wysublimowanej manipulacji) zawodu pielęgniarek przez lekarzy – profesorów i dyrektorów szpitali, które polega na dysonansie poznawczym pomiędzy deprecjonowaniem wykształcenia pielęgniarek tzw. personelu średniego (niskie poczucie własnej wartości przyczynia się niskiej przydatności zawodowej), a werbalnym utwierdzaniem „równości”, (np. w zespołach terapeutycznych) zawodu pielęgniarki i lekarza. – zobacz też relację na żywo naszych reprezentantów

„Bo w pracy chcieliby, żeby jedna pielęgniarka zrobiła tyle, co trzy pielęgniarki. Nie ma norm, a nawet jeśli są, to są notorycznie łamane. Dla szpitala ważniejsze są dochody niż pacjent. Trzy dni pobytu na oddziale i do domu. Nieważne, czy wyleczony, czy niewyleczony. Liczy się liczba pacjentów, którzy byli leczeni. Liczy się tylko kasa, a nie człowiek – mówi „GW” pani Katarzyna. źródło: https://www.o2.pl/biznes/pielegniarki-maja-dosc-nawet-dobra-kasa-nic-nie-zmieni-7001614116706848a

***

Istnieje obecnie wiele ograniczeń usług pielęgniarskich pomimo, że zawód pielęgniarki jest samodzielnym i niezależnym zawodem. Jego podmiotowość, ugruntowana tożsamość oraz odrębność wiąże się z koniecznością wzmocnienia jego roli w systemie ochronie zdrowia poprzez zmianę … obowiązującego prawa.

Za najistotniejszy przykład ostatnich 20 lat niezależności zawodu pielęgniarki i położnej, należy uznać „uprawnienia” podczas realizacji zlecenia lekarskiego i wynikające z ustawy o zawodzie pielęgniarki i położnej (skrót u.z.p.p.).

W trakcie realizacji zlecenia lekarskiego, pielęgniarka, bądź położna, ma prawo, m.in.:

Ÿ         odmówić jego wykonania, jeżeli uzna, że jest ono błędne i może spowodować szkodę dla pacjenta (a contrario art. 12 ust. 1 u.z.p.p.);

Ÿ         odmówić jego wykonania, jeżeli świadczenie zdrowotne, będące przedmiotem zlecenia, jest niezgodne z sumieniem położnej (tzw. klauzula sumienia, art. 12 ust. 2 u.z.p.p.)

Ÿ         wglądu do dokumentacji medycznej pacjenta oraz uzyskania od lekarza pełnej informacji o stanie zdrowia pacjenta, rozpoznaniu, proponowanych metodach diagnostycznych, leczniczych, rehabilitacyjnych i dających się przewidzieć następstwach podejmowanych działań, w zakresie niezbędnym do udzielanych przez siebie świadczeń zdrowotnych (art. 13 u.z.p.p.); /

Ÿ         domagać się od lekarza, który wydał zlecenie, by uzasadnił potrzebę wykonania tego zlecenia (art. 15 ust. 3 u.z.p.p.)

Pielęgniarka i położna mają prawo, ale też obowiązek, przeanalizować to zlecenie pod kątem swojej wiedzy, doświadczenia, kwalifikacji i odpowiednio zareagować na ewentualny błąd lekarza. Pielęgniarka albo położna może odmówić wykonania zlecenia lekarskiego, jeżeli uzna, że jest ono błędne i może spowodować szkodę dla pacjenta.

***

Wszystkie wyżej wymienione przykładowe prawa przysługujące pielęgniarce i położnej stanowią wg NIPiP o samodzielności obu zawodów. Zażartować można z odrobiną uszczypliwości, że właśnie dlatego zarząd NIPiP i izb okręgowych pracuje w biurowcach, a nie w szpitalach przy pacjencie.

CZAS NA ZMIANY – CZAS ZAANGAŻOWAĆ SIĘ, BY JUTRO NIE BYŁO GORSZE NIŻ ..