ROLA PIELĘGNIARKI W XIX I XX w. JAKO PERSONELU OPIEKUŃCZEGO – NIEMEDYCZNEGO W DANII – NA PRZYKŁADZIE ODDZIAŁÓW PSYCHIATRYCZNYCH
Pielęgniarstwo nie powinno mieć nic wspólnego z nauką. Tak mówili lekarze w Danii na początku XX wieku o pracy pielęgniarek psychiatrycznych. Ich praca opierała się na normach społecznych tamtych czasów i na wyidealizowanych kobiecych cechach obowiązku, pilności i uległości.
Analiza dyskursu jest inspirowana ogólnymi ramami analizy Foucaulta, które wymagają opisania strategicznego kontekstu organizacyjnego między sposobem, w jaki rzeczy są artykułowane, pozycją, z której są one wymawiane, a pojęciami używanymi do tego celu.
Pielęgniarki mogłyby łatwo stać się kluczową grupą personelu w szpitalach psychiatrycznych, ponieważ ich praca w większości nie wymagała żadnej znaczącej specjalistycznej wiedzy z zakresu psychiatrii i ponieważ ich praca była wyraźnie zgodna z pożądanymi normami społecznymi dotyczącymi cnót kobiet: poczuciem obowiązku, starannością, poczuciem szczegółowości, uległością, cierpliwością, poczuciem moralności i innymi.
Kilka pytań jest skierowanych do nowoczesnego pielęgniarstwa psychiatrycznego, aby zapewnić poczucie perspektywy.
Duńskie pielęgniarki psychiatryczne powstały na skrzyżowaniu dwóch równoległych wydarzeń w XIX wieku.
Pierwszym było to, że psychiatria stała się specjalnością medyczną. Na początku XIX wieku obłąkanych wysyłano do przytułków dla ubogich, więzień lub domów wariatów, które miały przypominać więzienia. Presja społeczna na polityków, aby uczynili warunki życia osób chorych psychicznie bardziej humanitarnymi, wzrastała przez cały wiek. Władze odpowiedzialne za opiekę nad osobami chorymi psychicznie zostały oddzielone od tych odpowiedzialnych za opiekę nad osobami ubogimi, a w 1884 roku państwo przejęło odpowiedzialność za osoby chore psychicznie, ponieważ poszczególne gminy miały trudności z wywiązywaniem się z tej odpowiedzialności z powodu obciążeń fiskalnych (1:21-28).1 Presja na polityków, głównie ze strony lekarzy, doprowadziła do budowy dużych zakładów leczniczych w całej Danii przez prawie stulecie, począwszy od lat 50. XIX wieku. Jednocześnie z tym humanistycznym nurtem, który historycznie wiąże się z Oświeceniem, zmieniło się podejście do chorób psychicznych. Zamiast wcześniejszych postaw wobec choroby psychicznej jako czegoś nadprzyrodzonego lub wady moralnej, wariat był teraz uważany za chorego psychicznie i stał się przedmiotem obiektywizującego empiryzmu medycyny.
Innym wydarzeniem było ustanowienie pielęgniarki dyplomowanej. W 1876 r. pielęgniarstwo w Szpitalu Miejskim w Kopenhadze zostało zreorganizowane, aby zrealizować zapotrzebowanie na lepszą opiekę pielęgniarską.
Te wymagania rosły wraz ze wzrostem potencjału leczenia. Utworzono kurs szkolenia praktycznego skierowany głównie do kobiet z klas uprzywilejowanych społecznie. Chociaż cel rekrutacji z klas wykształconych nie powiódł się całkowicie, reorganizacja przyczyniła się do wzrostu bardzo niskiego prestiżu społecznego związanego z pielęgniarstwem, a tym samym uczyniła je społecznie akceptowalnym zawodem dla młodych kobiet z klasy średniej. Z niewieloma wyjątkami, pielęgniarki z wykształceniem zaczęto zatrudniać później w zakładach psychiatrycznych niż w systemie szpitali somatycznych (2:3).3 W 1911 r. przyjęto ustawę o organizacji warunków opieki w państwowych zakładach psychiatrycznych. Ustawa ta stanowiła, że niewykwalifikowany personel musi zostać zastąpiony przez pielęgniarki z wykształceniem w oparciu o wymagania pacjentów w taki sposób, aby całkowite wydatki na personel nie wzrosły.
Ta sama ustawa stanowi, że wszystkie pielęgniarki w państwowych szpitalach psychiatrycznych były zatrudnione po 1900 r. Niniejszy artykuł ma na celu opisanie i wyjaśnienie, w jaki sposób pielęgniarki somatyczne i wyszkolone praktycznie mogły przejść do szpitali psychiatrycznych bez żadnych faktycznych tradycji zawodowych. Metoda: artykuł opiera się na metodologicznych ramach analizy historycznego dyskursu Michela Foucaulta. Ramy analizy i filozoficzny punkt widzenia Foucaulta są tutaj istotne, ponieważ nalegał on na ugruntowanie obecnych instytucji, chociaż nigdy nie opisał żadnej dokładnej procedury. Opisuje natomiast w sposób nieco eksperymentalny i retrospektywny rozważania dotyczące tego, co analiza dyskursu mogłaby zawierać, oraz rozważania na temat funkcji dyskursu w mowie i życiu społecznym. Foucault używa pojęcia dyskursu w (przynajmniej) trzech nakładających się na siebie znaczeniach.
Kluczem do tej wyraźnej strategii jest powiązanie humanizmu i medycznej koncepcji choroby psychicznej jako choroby somatycznej. Alternatywne koncepcje szaleństwa stają się nie tylko fałszywe, ponieważ przeczą nauce medycznej, ale są również moralnie nikczemne, ponieważ medyczna koncepcja jest humanitarna i moralnym atutem. Pacjenci nie są już ograniczeni, aby chronić społeczeństwo przed pacjentami. Pacjenci muszą być chronieni przed sobą; są ograniczeni dla ich własnego dobra. Szpital psychiatryczny to miejsce, w którym pacjent jest chroniony przed psychicznymi zawirowaniami. Szpital jest podzielony tak, aby pacjenci z tymi samymi typami i stadiami choroby byli umieszczani na tym samym oddziale. Literatura w Danii opisuje oddziały obserwacyjne, oddziały przejściowe, oddziały rekonwalescencji i oddziały opieki. Różne oddziały różnią się stopniem nadzoru i swobodą pacjentów w poruszaniu się po terenie szpitala. Wyleczenie pacjenta wymaga pozostania w szpitalu w zorganizowanych i dostosowanych warunkach. Dlatego pacjenci nie mogą uciec. ”Oprócz zapewnienia tych somatycznych warunków higienicznych, należy zadbać w leczeniu osób chorych psychicznie, aby, także w sensie duchowym, wszystko, co przyczyniło się do wywołania zaburzenia, było trzymane z dala od pacjentów, w miarę możliwości. Należy ich zatem chronić przed wszystkim, co z zewnętrznego punktu widzenia mogłoby sprowadzić zaburzenie do ich umysłów, a to właśnie to zadanie w głównej mierze nadaje szpitalom psychiatrycznym ich niezwykłe cechy. Z tego powodu próbuje się przez pewien czas całkowicie odciąć pacjentów od ich zwykłych warunków, między innymi, nie pozwalając im na odwiedziny lub listy, a to stanowi część powodu odosobnienia, którego nie można uniknąć w leczeniu choroby psychicznej i co może łatwo wydawać się przymusem, ale w rzeczywistości jest tylko ochroną.’’
Leczenie pacjentów w szpitalach jest dyskursywnie konstruowane jako działanie dla dobra pacjentów, a nie jako wyraz przymusu. Takie sformułowanie jest możliwe dzięki humanistycznemu dyskursowi i jest konieczne, ponieważ praktykę szpitali można łatwo uznać za przymusową.
Pragnienie leczenia pacjentów wygenerowało nowy rodzaj opieki medycznej ukierunkowanej na stan pacjentów. Choroby somatyczne i duchowe są artykułowane u pacjentów, a pacjenci stają się w ten sposób przedmiotem dla nauk medycznych.
Bezpośrednia interwencja w opiekę
Jacobsen i Krarup napisali, że dusza i ciało są nierozerwalnie ze sobą powiązane, ale ponieważ objawy choroby psychicznej różnią się znacznie od objawów choroby somatycznej, objawy są opisywane oddzielnie. Ciało jest zasadą, która organizuje strukturę i objawy ciała. Zarówno leczenie, jak i opieka podążają za niemal dedukcyjną logiką od anatomii do dysfunkcji, leczenia i opieki pielęgniarskiej; niemniej jednak, podczas gdy leczenie ma na celu uzdrowienie, opieka pielęgniarska ma na celu łagodzenie.
Higiena jest wspólnym celem opieki nad osobami chorymi somatycznie i psychicznie i obejmuje zarówno pacjentów, jak i środowisko fizyczne: ”Główną koniecznością w tym względzie, jak i w każdym leczeniu choroby, jest pełne zaspokojenie zwykłych wymagań higienicznych (zdrowotnych) w zakresie diety, powietrza, światła, ciepła i czystości.”
Współczesna opieka psychiatryczna podąża za zwykłym celem leczenia i opieki pielęgniarskiej, aby wyleczyć lub złagodzić poprzez korzystne zorganizowanie warunków życia osób chorych psychicznie. Właściwa opieka nad zdrowiem psychicznym jest wnioskowana z przejawów i form choroby psychicznej. Na przykład otępienie jest leczone poprzez ciągłe promowanie aktywności; dezorientacja (taka jak niepewność, zamęt lub nieczystość) powinna być leczona nadzorem, opieką, odpoczynkiem i czystością. Kluczem wydaje się być zwalczanie wszystkiego, co ma negatywny prefiks: nieporządek, niepokój, niepokój, zamęt, niepewność, nieczystość, niezgoda, niezgoda, nieregularność, niepewność i niegodność. Samobójstwo (również zwalczane) jest wyjątkiem od negatywnych prefiksów. Negatywne prefiksy oznaczają odchylenie przypisane pacjentom i ich zachowaniu.
Odpoczynek jest zasadą leczenia chroniącą przed niepokojem fizycznym i psychicznym. Tak jak każdy inny chory narząd wymaga odpoczynku, mózg osoby z zaburzeniami psychicznymi wymaga odpoczynku i musi być chroniony przed stymulacją. Odpoczynek obejmuje takie koncepcje, jak balneoterapia, mokre okłady, izolacja i odpoczynek w łóżku. Po osiągnięciu stanu odpoczynku pacjent powinien być wzmacniany poprzez regularne i zorganizowane działania, w tym zarówno pracę, jak i rekreację. Regularność dyskursywna bezpośrednio przeciwdziała stanowi pacjenta. Interwencja rozpoczyna się zatem od bezpośredniego zwalczania niepokoju, a następnie letargu.
Opieka nad zdrowiem psychicznym obejmuje codzienny kontakt z pacjentami, obserwację osobliwości fizycznych i psychicznych pacjentów oraz rzeczywistą opiekę pielęgniarską psychiatryczną. Obserwacje obejmują jedzenie, menstruację, sen, mowę, gorączkę, ból, oznaki agresywnego zachowania i ogólny stan pacjenta. Opiekunowie muszą uważnie obserwować pacjenta i dokładnie zgłaszać wszystko swoim przełożonym i/lub lekarzowi. Obserwacje pielęgniarek muszą być zawsze ukryte, tak aby pacjenci nie czuli, że są obserwowani. Rzeczywista opieka obejmuje pomoc pacjentom, gdy nie mogą wykonywać czynności, i zapobieganie ich samookaleczeniu. Rzeczywiste leczenie pacjenta jest powiązane z przepisaną i umiarkowaną pracą i rekreacją. Pacjenci powinni uczestniczyć w codziennych pracach domowych.
Opieka nad zdrowiem somatycznym i opieka nad zdrowiem psychicznym różnią się zasadniczo, ale obie podążają za tą samą regularnością dyskursywną, w której można logicznie wnioskować od choroby do leczenia, a także bezpośrednio interweniować w przebiegu choroby. Ta praktyka dyskursywna wpływa na dostęp do dyskursu. Choroba jest definiowana na podstawie stanowiska enuncjacyjnego medycyny humanitarnej: „Gdzie znajduje się choroba i jej natura są naturalnie ustalane przez lekarza”. Ponieważ opieka pielęgniarska jest bezpośrednią interwencją ukierunkowaną na chorobę, wynika z tego, że treść opieki nad zdrowiem psychicznym jest określana na podstawie artykulacji przez medycynę pacjentów i leczenia i opieki, jaką otrzymują. Pozycja enuncjacyjna jest tworzona na podstawie humanistycznej i medycznej strategii, w której lekarze uzyskują monopol na mówienie o zaburzeniach psychicznych, pacjentach, leczeniu i opiece nad zdrowiem psychicznym.
Monopol lekarzy opiera się na podejściu naukowym, które jest chronione przed innymi polami enuncjacyjnymi w ramach formacji dyskursywnej. Christensen nazwał ”pielęgniarkę naukową” obrzydliwą plagą. Pielęgniarki nie mają nic wspólnego z nauką. Pielęgniarki powinny zatem obserwować lekarzy, będąc ich zastępczymi oczami i uszami, ale faktyczne badanie pacjentów nie wchodzi w grę.
Opiekunowie są pomocnikami lekarzy: łącznikiem między lekarzem a pacjentem. Na przykład, gdy pacjenci są agresywni: ”Personel opiekuńczy ma za zadanie zawsze jedynie tymczasową neutralizację pacjentów, podczas gdy faktyczne leczenie napadu niepokoju jest zarezerwowane dla lekarza.” Innym przykładem jest sytuacja, gdy pacjent jest ranny i udzielana jest pierwsza pomoc: ”Pierwsza zasada powinna być taka, że personel opiekuńczy zawsze, tak szybko, jak to możliwe, musi wezwać lekarza, ale do czasu przybycia lekarza, musi zapewnić odpowiednią pomoc.” Koncepcje personelu opiekuńczego dotyczące opieki są zatem zawsze konstruowane poprzez dyskurs jako tymczasowe i są ignorowane, gdy obecny jest lekarz.
Pielęgniarki muszą zatem artykułować swoją pracę bez żadnego naukowego podejścia. Nie są w stanie ustalić treści pielęgniarstwa (czego w pielęgniarstwie), ponieważ jest to ustalane na podstawie stanowiska enuncjacyjnego lekarzy poprzez praktykę dyskursywną. Zamiast tego kluczowe staje się praktyczne wykonywanie opieki (jak w pielęgniarstwie). Charlotte Munck, pielęgniarka, zrecenzowała książkę Jacobsen & Krarup i tęskniła za ”dniem, w którym jedna z naszych, wykwalifikowana, sumienna i doświadczona pielęgniarka, przeanalizuje tę kwestię z naszego punktu widzenia i da nam naprawdę wartościową książkę na temat 'pielęgniarstwa praktycznego”. Munck próbuje przedstawić pracę pielęgniarek zdrowia psychicznego jako umiejętność moralną opartą na doświadczeniu, co umożliwia specjalizację pielęgniarstwa psychiatrycznego innego typu niż typ medyczny.
Ta próba specjalizacji wynika z wykluczenia. Pozycja lekarska obejmuje monopol na wydawanie naukowych oświadczeń na temat pacjentów, leczenia i opieki pielęgniarskiej, a pielęgniarki koncentrują się na codziennych rzeczach, które kobiety rozumieją.
Odpoczynek, czystość i porządek
Lekarz jest najwyższym autorytetem. Należy skontaktować się z lekarzem we wszystkich sytuacjach, w których pojawia się niepewność co do opieki lub nieprawidłowości w ogóle. Lekarz przepisuje leczenie: na przykład, czy pacjent może przyjmować gości, czy nie, i lekarz czyta wszystkie listy do i od pacjenta. Lekarze, z lekarzem naczelnym na szczycie hierarchii, pełnią funkcję ogólnego agenta, zapewniając, że warunki w szpitalu są dobrze zarządzane, ponieważ definiują, co jest dobre, a co złe dla pacjentów.
Personel opiekuńczy i codzienne życie pacjentów są opisywane za pomocą słów interakcja, zachowywać się wobec, mieszać się i żyć z. Odróżnienie interakcji społecznych od faktycznej terapii zajęciowej jest w zasadzie niemożliwe, ponieważ pacjenci i personel opiekuńczy są również razem podczas tej pracy. Podsumowując, całe środowisko pacjenta jest opisywane jako leczenie.
Kultywacja jest centralnym punktem dyskursu. Lekarz P. Levison uważa, że dobra pielęgniarka z odpowiednią kultywacją jest lepsza lub przynajmniej równa pacjentowi. Pacjenci hospitalizowani powinni ponownie zacząć żyć w sposób codzienny, domowy i „naturalny”. Model ten nie opiera się na własnym domu pacjenta, ale na uporządkowanych kontekstach występujących w bardziej otwartych oddziałach szpitala psychiatrycznego. Dlatego słowa codzienny, domowy i naturalny są używane bardzo wąsko. W tych kontekstach praca pielęgniarek jest wyraźnie powiązana z ich „naturalną” kobiecością:
”[Jest] jasne, że odpowiednie stanowisko [superwizora] jest z natury zdecydowanie najbardziej odpowiednie do obsadzenia przez kobietę. Taka kobieta niewątpliwie nada miejscu o wiele piękniejszy akcent domowej przytulności, jeśli będzie miała odpowiednie cechy domowe.” (Profesor K. Pontoppidan).
Wymagane jest ”zrozumienie”, że działania osoby chorej są przejawem choroby. Cechy personelu opiekuńczego są opisane dokładnie:
”W innym przypadku w warunkach życia z osobami chorymi psychicznie należy po prostu starać się zachowywać umiarkowanie i naturalnie pod każdym względem oraz wykazywać spokojne i zrelaksowane zdecydowanie w połączeniu z łagodnością i przyjacielskością. Należy zawsze być otwartym i uczciwym wobec pacjentów, nigdy nie składać obietnic, których nie jest się pewnym, że się je dotrzyma, i pod żadnym pozorem nie oszukiwać ich w najmniejszym stopniu, ponieważ przez to nie tylko przestaną ufać odpowiedniej osobie, ale także całemu swojemu otoczeniu, przez co stracą jeden z podstawowych warunków pozytywnej korzyści z pobytu w szpitalu.”
Jedynym źródłem omawiającym psychoterapię jest W. Morritt, który twierdził, że pielęgniarki wywierają największy wpływ, po prostu będąc sobą. Wskazuje to zatem na świadomość, że ”coś” dzieje się poprzez osobisty wpływ, ale nie było wystarczających zasobów dyskursywnych, aby uzasadnić to teoretycznie. Cechy osobiste są wrodzone, dostarczane przez naturę lub osiągane poprzez budowanie charakteru.
Nie jest to po prostu rodzaj „spokojnego i naturalnego” zachowania. Samokontrola i cierpliwość to najważniejsze cechy charakteru w pracy z osobami chorymi psychicznie. Jak opisano, pielęgniarki nie mogą traktować pacjentów tak, jak traktowałyby innych ludzi. E. Seidemann (pielęgniarka) napisała, że pielęgniarki nigdy nie mogą okazywać, że czują się urażone nękaniem ze strony pacjentów.
Naturalne zachowanie pielęgniarek jest zatem regulowane przez zrozumienie, że pacjenci są chorzy, a ich działania i mowa są przejawem ich choroby. Pielęgniarki muszą być zatem naturalne w szczególny sposób.
Personel opiekuńczy musi ponadto wykazać się „bezwarunkową niezawodnością i całkowitą zdolnością do posłuszeństwa przełożonym i wykonywania ich instrukcji”. Te cechy charakteru różnią się od tych wymienionych wcześniej, które zostały określone wyłącznie w odniesieniu do pacjentów.
Pożądane cechy personelu opiekuńczego są definiowane jednocześnie w dwóch kontekstach. Pożądane zachowanie jest określane częściowo w odniesieniu do opieki pielęgniarskiej, co oznacza, co personel opiekuńczy musi zrobić, aby chronić pacjenta i przeciwdziałać objawom choroby, a częściowo w odniesieniu do zdolności do obowiązkowego posłuszeństwa wobec władz zwierzchnich. W obu przypadkach lekarz jest najwyższym autorytetem. Porządek i dyscyplina, które są tworzone w celu kontrolowania, ochrony i opieki nad pacjentem, obejmują zatem również personel opiekuńczy.
Pielęgniarki i inne rodzaje personelu
Jacobsen i Krarup nie rozróżniali rodzajów personelu. Artykuły w Tidsskrift dla Sygepleje robią to, wręcz przeciwnie. Pielęgniarki wyraźnie twierdzą, że potrzebne są pielęgniarki przeszkolone. Wymagania dotyczące personelu szpitalnego zajmującego się opieką to „ludzie kulturalni, inteligentni i o dobrym charakterze”. Pielęgniarki są zatem artykułowane w tym dyskursie jako rozszerzenie strategii humanistycznej. Istniejący opiekunowie są opisywani jako niekulturalni i pozbawieni umiejętności zrozumienia potrzeb pacjentów w zakresie humanitarnego traktowania i opieki pielęgniarskiej. Dyskurs ten konstruuje rozróżnienie między pielęgniarkami a innymi opiekunami na podstawie szkolenia i kultury. Różnica między pielęgniarkami a innymi opiekunami jest w szczególności tworzona poprzez równanie humanizmu i kultury. Pielęgniarstwo wykonywane przez pielęgniarki przeszkolone nazywane jest ulepszonym, racjonalnym i humanitarnym pielęgniarstwem. Pielęgniarki formułują się w oparciu o ideały nadzoru i porządku i chcą aktywnie uczestniczyć w realizacji tego w szpitalach. ”[Konieczne jest], aby była pielęgniarka oddziałowa, która zna swój personel i może sprawować nadzór w codziennej pielęgniarstwie, czego nie można oczekiwać ani żądać od lekarzy, która ma poczucie i zrozumienie umieszczania właściwych osób na właściwych miejscach, która potrafi oddzielić elementy, które okazują się nieodpowiednie dla zawodu i która, we współpracy z lekarzami i jako odpowiedzialna osoba im podlegająca, może prowadzić pielęgniarstwo w całej instytucji w kierunku ustalonym jako pożądany przez odpowiednią osobę.” Pielęgniarki prowadziły więc dyskurs oparty zarówno na strategii humanistycznej, jak i strategii tworzenia porządku, która już istniała w szpitalach psychiatrycznych. Pielęgniarki nie zagrażały pozycji lekarzy, ponieważ nie żądały od nich „ustalania przebiegu opieki pielęgniarskiej” i nie próbowały wypowiadać się z naukowego punktu widzenia, co mogłoby zagrozić absolutnej dominacji lekarzy w dyskursywnym kształtowaniu psychiatrii.
Duża część pracy pielęgniarek psychiatrycznych została więc powiązana ze skrupulatnym nadzorem zarówno pacjentów, jak i innych opiekunów. Pielęgniarki muszą być świadome najmniejszych szczegółów: „brakującego sznurka do zasłon, zerwanej wstążki halki, zgubionej chusteczki lub rozmiaru włóczki, którą pacjent robi na drutach”.
Porządek jest uważany za pozytywny, jako część regularności, która leczy i chroni pacjentów przed nimi samymi. Ponadto porządek umożliwia kontrolę poprzez hierarchiczny nadzór nad wszystkimi w szpitalu psychiatrycznym, tj. od lekarza naczelnego po pacjentów.
Pacjenci i ich rodziny
Pacjenci istnieją poprzez swoje dewiacje. Wkładają przedmioty do każdej jamy ciała, połykają toksyczny płyn do płukania gardła, podcinają sobie nadgarstki, zapominają oddawać mocz, są otępiali i nieumyci, smarują się lub spożywają swoje odchody i zdejmują bandaże. Christensen twierdził, że w związku z tym nigdy nie można czuć się bezpiecznie w towarzystwie osoby chorej psychicznie. Pacjent jest uosobieniem zaburzenia. Pielęgniarska opieka i leczenie ukierunkowane są na to wyraźne zaburzenie psychiczne. Pacjent jest zatem ściśle nadzorowany, aby uniknąć dalszych nieprawidłowości, takich jak próba samobójcza lub ucieczka. Leczenie i opieka mają na celu poprawę stanu pacjentów w oparciu o normę, z której wynika i jest zdefiniowana dewiacja. Potrzeba leczenia i opieki jest zatem definiowana normatywnie i nie opiera się na subiektywnym pragnieniu leczenia przez pacjentów.
Słowa pacjenta nie są traktowane poważnie. Humanistyczne rozumienie choroby psychicznej jako choroby somatycznej (a nie wady moralnej) interpretuje mowę pacjenta jako przejaw choroby. Chore słowa i działania pacjenta są niezrozumiałe i należy ich unikać. Myśli i mowa pacjentów muszą być odwrócone od bólu pochłaniającego ich uwagę. Ponadto pielęgniarki nie mogą sobie pozwolić na kłótnię z pacjentem, gdyż w ten sposób zniżają się do poziomu pacjenta. Stan kultywacji pielęgniarek pozwala więc zachować dystans do pacjentów, których wypowiedzi nie są przypisywane normalnej wartości ani znaczeniu.
Christensen opisuje pacjentów jako „najbardziej bezradnie usytuowanych pasierbów życia”. Ani osoby chore psychicznie, ani dzieci nie były uważane za posiadające umiejętności społeczne w dyskursie tamtej epoki. Dyskurs psychiatryczny jest współczującym monologiem rozumu wobec osób chorych psychicznie, których reakcja nie ma znaczenia.
O krewnych wspomina się bardzo rzadko. Członkowie rodziny nie mają miejsca w uporządkowanych warunkach szpitala, ponieważ są częścią codziennego życia, w którym pacjent zachorował i z którego został usunięty. Jak opisano wcześniej, odwiedziny mogą być dozwolone tylko za zgodą lekarza naczelnego, który odczytuje wszystkie listy (8:142, 146). Umiejętności społeczne krewnych są poza dyskursem psychiatrii. Reakcja krewnych na przyjęcie członka rodziny nie jest artykułowana w dyskursie psychiatrycznym tamtych czasów. Teksty nie wspominają o społecznej funkcji szpitala, takiej jak wdrażanie przymusowego przymusu.
Podsumowanie analizy
Analiza dyskursywnego kształtowania psychiatrii pozwala na zidentyfikowanie trzech strategii, które wydają się klasyfikować obiekty, pozycje wypowiedzi i koncepcje tekstów. Strategie te można rozróżnić tylko analitycznie, ponieważ nakładają się na siebie i wpływają na siebie. Humanistyczne „pojmowanie” wariatów jako chorych psychicznie doprowadziło do powstania dużych szpitali psychiatrycznych, w których pacjentów unieruchamiano dla ich własnego dobra. Artykulacja osób chorych psychicznie przez medycynę jest nierozerwalnie spleciona z humanistycznym rozumieniem. Choroba, leczenie, opieka pielęgniarska i obiektywne odchylenia pacjenta są artykułowane na podstawie pozycji wypowiedzi nauk medycznych w dyskursywnym kształtowaniu psychiatrii. Nierozerwalnie z tym związane jest żądanie porządku, które wydaje się przenikać cały układ instytucji i organizuje zarówno warunki pacjentów, jak i hierarchię między pacjentami, niewykwalifikowanymi opiekunami, wykwalifikowanymi pielęgniarkami psychiatrycznymi, lekarzami i lekarzem naczelnym. Leczenie można rozumieć jako ciągłe dyscyplinowanie ciała i zachowania pacjenta poprzez ciągłe monitorowanie i zalecanie pracy i wypoczynku.
Wejście pielęgniarek do dyskursywnego kształtowania psychiatrii na początku XX wieku nie spowodowało zatem prawdziwego zerwania w stosunku do istniejących strategii. Zerwanie stworzone przez pielęgniarki powstało poprzez wyraźne rozszerzenie i udoskonalenie istniejących strategii oraz artykulację kultywacji w celu odróżnienia pielęgniarek od innych opiekunów. Pojęcia pracy pielęgniarek psychiatrycznych koncentrują się zatem na humanizmie i kultywacji, umiejętności właściwej obserwacji pacjenta pod nieobecność lekarza oraz umiejętności pełnienia funkcji zarówno odpowiedzialnego przełożonego, jak i posłusznego i metodycznego podwładnego. Wniosek ten wyjaśnia, w jaki sposób praca pielęgniarek mogła zostać ustanowiona bez żadnych wcześniejszych formalnych tradycji. Nie było żadnej luki w zawodzie pielęgniarskim, ponieważ praca, a tym samym profesjonalizm, zostały określone w oparciu o burżuazyjne normy właściwego zachowania. Praca pielęgniarek psychiatrycznych została ustanowiona w oparciu o idee norm społecznych, a nie o rzeczywistą wiedzę lub doświadczenie z osobami chorymi psychicznie.
Pielęgniarstwo w psychiatrii zostało ustanowione na podstawie wykluczenia z podejścia naukowego, a mówienie o pielęgniarstwie jako niezależnym zawodzie jest w tym sensie bezsensowne. Praca pielęgniarek psychiatrycznych jest opisywana niemal bez odwoływania się do konkretnej wiedzy na temat psychiatrii. Dlatego też silnie podkreślane są cechy osobiste: higiena i zmysł szczegółu, umiejętność tworzenia przytulnego, domowego i uporządkowanego środowiska, umiejętności domowe oraz zdecydowany i cierpliwy wygląd. Cechy te pokrywają się z ideałem dla kobiet tamtej epoki: gospodynią domową. Pracę pielęgniarek psychiatrycznych można zatem uznać za „publiczne macierzyństwo”.
Dyskusja i perspektywa
Trafność tej analizy należy ocenić na podstawie trafności skonstruowanej perspektywy: czy przedmiot badania, okres i wybrane teksty są istotne? Ograniczenie analityczne tekstów może być problemem. Na przykład na początku XX wieku toczyły się wielkie debaty na temat relacji między pielęgniarkami a lekarzami, na temat przyjęcia podejścia naukowego w pielęgniarstwie i na temat wprowadzenia systemu Nightingale. Debaty te nie były powszechne w źródłach wybranych do tej analizy, ale były na przykład w innych artykułach w Tidsskrift dla Sygepleje. Tak więc w tamtej epoce istniały nurty, które nie są uchwycone w perspektywie tej analizy i które zmienią perspektywę, a tym samym interpretację ustaleń. Ta forma krytyki mogłaby teoretycznie dotyczyć każdego badania, które nie uwzględnia wszystkich tekstów i unika krytyki źródeł. Kolejnym skutkiem braku krytyki zdolności źródeł do wyjaśniania wydarzeń historycznych jest to, że bezsensowne jest twierdzenie, że analiza opisuje przeszłość „taką, jaka była”. Analiza koncentruje się na kontekstach dyskursywnych istniejących w danym miejscu i czasie. Większość tekstów jest pisana przez ekspertów, a codzienne życie mogło nie odbywać się w ramach dyskursu ekspertów. Co więcej, analiza tego typu nie pozwala ustalić, czy pielęgniarki tamtej epoki czuły się uciskane, czy też uważały ten dyskurs za naturalny i rozważały możliwość specjalizacji codziennej pracy jako korzystną alternatywę dla naukowego podejścia lekarzy.
W tym artykule przedstawiono zarysy analizy Foucaulta w bardzo pragmatyczny i quasi-pozytywistyczny sposób. Definicja stwierdzenia jako jednostki językowej, która przekazuje znaczenie, powoduje, że znaczenia można poszukiwać niezależnie od intencji i pamięci oraz można je traktować ”obiektywnie”.
Tendencyjno-dyskursowy model Foucaulta jest odrzucany w procesie badania poprzez uznanie, że badacz jest niezbędnym elementem rozumowania abdukcyjnego, które jest logiczną podstawą identyfikacji prawidłowości w zidentyfikowanych stwierdzeniach.
Można zadać różne pytania dotyczące współczesnej opieki pielęgniarskiej, korzystając z perspektywy historycznej.
Czy pielęgniarstwo psychiatryczne jest ”bezpośrednią interwencją” wynikającą z medycznej definicji zaburzeń psychicznych? Czy pielęgniarstwo psychiatryczne jest postawą, osobistą i być może kobiecą cechą, której nie można lub nie powinno narzucać podejścia naukowego? Czy pielęgniarstwo psychiatryczne obejmuje ścisły nadzór nad osobami zagrożonymi wystąpieniem objawów zaburzeń psychicznych? Gdzie podziała się wyraźna artykulacja pielęgniarek oparta na płci? Czy istnieje ono współcześnie w bardziej subtelnych formach, być może poprzez takie koncepcje jak „zawieranie” lub „trzymanie”?5
https://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/handle/2027.42/146330/ijun12170.pdf?sequence=2
WSPOŁCZESNE PODEJŚCIE ETOSU PIELĘGNIARSKIEGO W SYSTEMIE OCHRONY ZDROWIA POPRZEZ UTWORZENIE ZAAWANSOWANEJ PRAKTYKI PIELĘGNIARSKIEJ (skrót ANP – Advanced Nurse Practitioner).
Wprowadzenie
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznaje, że pielęgniarki i położne stanowią największą część europejskiej kadry opieki zdrowotnej i popiera ich cele, aby „pracować efektywnie, wydajnie i z pełnym potencjałem jako niezależni i współzależni profesjonaliści (Bqscher, Sivertsen i White, 2009). WHO stwierdza, że głównym wyzwaniem dla zdrowia publicznego w Europie jest opieka nad osobami z przewlekłymi schorzeniami i promuje rozszerzenie zakresu praktyki pielęgniarskiej jako metody rozwiązania tego problemu.
Rolą pielęgniarstwa w Danii jest „zapewnienie kompleksowej opieki pacjentom i opracowanie metod oceny, refleksji, planowania, prowadzenia, ewaluacji i rozwoju pielęgniarstwa oraz wspomagania leczenia medycznego” (Przepisy akademickie, 2008). Jednak Dania nie ma formalnego stopnia ani certyfikatu zawodowego uznającego rozszerzony zakres praktyki pielęgniarskiej.
W 2008 r. Duńska Organizacja Pielęgniarek zaproponowała następującą definicję „Zaawansowanej Pielęgniarki Praktykującej” (ANP): „w ograniczonym obszarze chorób/stanów zaawansowani pielęgniarze mają uprawnienia do niezależnej diagnozy, zlecania i interpretowania badań diagnostycznych i laboratoryjnych, przepisywania leków, inicjowania opieki pielęgniarskiej i leczenia medycznego, kierowania do specjalistów i wypisywania pacjentów”. Dosłownie przetłumaczone duńskie ANP to „pielęgniarka ekspert kliniczny”. Idealna ANP ma kilka lat doświadczenia klinicznego, po którym następuje kształcenie ustawiczne w zakresie wiedzy i umiejętności klinicznych oraz eksperckiego poziomu praktyki.
Mimo tych opisów, faktyczna rola duńskiej ANP jest jednak niejasna. Proponowana rola ANP polega na poprawie spójności opieki nad pacjentami z chorobami przewlekłymi, jako sposób na poprawę ogólnej jakości opieki i zadowolenia pacjentów. Przykłady tej rozszerzonej roli pielęgniarskiej w Danii w formalnej literaturze do tej pory są skąpe i podkreślają różne obszary proponowanej roli ANP, a nie rolę jako skutecznej całości. Gustafusson i in. (2004) przedstawili wyniki kliniki niewydolności serca prowadzonej przez pielęgniarki, w której pracowały pielęgniarki po specjalistycznym przeszkoleniu. Pacjenci mogli być bezpośrednio kierowani do tej kliniki przez lekarza rodzinnego, kardiologa lub praktykę medycyny wewnętrznej. Pielęgniarki zarządzające tą kliniką niezależnie dostosowywały dawki leków moczopędnych zgodnie z protokołami. Interwencja pielęgniarska doprowadziła do mierzalnego zmniejszenia śmiertelności, dzięki czemu ten projekt odniósł sukces, ale także znacznie zwiększyła dostęp do opieki nad pacjentami z niewydolnością serca.
Pacjenci po całkowitej wymianie stawu biodrowego wykazali znaczną poprawę ogólnej jakości życia i ogólnego stanu zdrowia w prowadzonym przez pielęgniarki programie telefonicznej oceny i poradnictwa pooperacyjnego (Hørdam i in., 2009). W tym programie pielęgniarki miały możliwość oceny pacjentów i zalecenia dalszego wsparcia i poradnictwa w odniesieniu do gojenia się pooperacyjnego i ogólnego stanu zdrowia. Oceniane obszary obejmowały takie objawy, jak obrzęk nóg, ból, zaburzenia snu, nudności, stan przyjmowania płynów, problemy z powrotem do normalnego harmonogramu diety i ogólne samopoczucie. Pielęgniarki zalecały tradycyjne interwencje pielęgniarskie w razie potrzeby, co skutkowało ogólną poprawą funkcji fizycznych, zdrowia psychicznego i ogólnego stanu zdrowia w porównaniu z grupą kontrolną.
Fenomenologiczny raport ANP w Danii podkreślił wyniki rozszerzenia ich roli na obszary tradycyjnie uważane za domenę lekarzy, takie jak ocena fizyczna. Zmiany te doprowadziły do nowego klinicznego wymiaru praktyki pielęgniarskiej, który obejmował autonomię, poczucie własnej wartości i pewność siebie w codziennej roli oraz bardziej wymagającą tożsamość zawodową (Pill i in., 2012).
ANP w badaniu udoskonalili swoją bazę wiedzy klinicznej i szukali informacji w czasopismach profesjonalnych, które byłyby istotne dla ich nowej roli, co sugeruje, że ich populacja pacjentów zostanie pozytywnie dotknięta. Autorzy zgłosili, że ANP uważali, że ich podejście do opieki nad pacjentem było bardziej holistyczne i humanistyczne niż ich odpowiedników lekarzy, ponieważ łączyli opiekę pielęgniarską z zarządzaniem medycznym. Ta grupa ANP uważała, że ich rozszerzona rola promowała lepszą ciągłość opieki. Rosted i in. (2013) przedstawili badanie pacjentów geriatrycznych przydzielonych losowo do interwencji zgodnie z modelem zarządzania przypadkami geriatrycznymi na oddziale ratunkowym. Pacjenci (>70 lat) uważani za osoby z wysokim ryzykiem pogorszenia funkcji i ponownego przyjęcia na oddział ratunkowy lub oddział szpitalny byli oceniani przez pielęgniarki specjalistyczne z dodatkowym wykształceniem w zakresie geriatrii i gerontologii. Pielęgniarki te oceniały obszary medyczne, społeczne, emocjonalne i fizyczne, które mogły pozostać nierozwiązane i wymagać dodatkowej interwencji medycznej. Pielęgniarki interweniowały na podstawie wstępnej oceny pacjenta, która obejmowała opcje takie jak nauczanie, skierowanie na dodatkową opiekę w geriatrycznej przychodni ambulatoryjnej, nawiązanie kontaktu z lekarzem rodzinnym (GP) danej osoby i ustalenie dodatkowych ustaleń dotyczących opieki z lokalnym ośrodkiem zdrowia społecznego. Chociaż pielęgniarki nie mogły formalnie „przepisywać” usług społecznych ani powrotu do GP, pielęgniarki miały prawo bezpośrednio kierować pacjentów zarówno do klinik zapobiegania upadkom, jak i geriatrycznych przychodni ambulatoryjnych. Największy wpływ tego programu polegał na tym, że pielęgniarki działały jako koordynatorzy opieki po zidentyfikowaniu szczególnych potrzeb społecznych i funkcjonalnych pacjentów.
Sukces roli ANP w programie telemedycyny dla pacjentów z cukrzycą został zgłoszony (Levin i in., 2013). Ten retrospektywny przegląd pacjentów z cukrzycą na wyspie Aeroe obejmował mężczyzn i kobiety, którymi opiekowała się pielęgniarka specjalistka, z dostępem do lekarza w razie potrzeby za pośrednictwem telekonsultacji. Na tym wiejskim obszarze Danii pacjentami opiekowała się pielęgniarka specjalistka, która była w stanie zidentyfikować potencjalnie nierozwiązane problemy związane z leczeniem cukrzycy, co pozwalało na znaczne oszczędności kosztów dla pacjentów, ich pracodawców i Duńskiej Służby Zdrowia. Pacjenci utrzymywali taką samą kontrolę HgbA1c, jak w przypadku, gdy udali się na wizytę do lekarza twarzą w twarz.
Nowszy raport Jakobsen i in. (2014) omawiał rolę pielęgniarek w tworzeniu kliniki chirurgii jelita grubego o szybkim torze. Pielęgniarki pooperacyjne były interesariuszami w rozwoju programu dotyczącego informacji dla pacjentów, nauczania chirurgicznego, leczenia bólu, zarządzania płynami, wczesnej mobilizacji i szybkiego przyjęcia diety. Ich rozszerzona praktyka była wspierana przez wytyczne dotyczące praktyki klinicznej, wskazujące, że pielęgniarki mogły wprowadzać zmiany w codziennej opiece nad pacjentami bez bezpośredniego udziału lekarzy. Pielęgniarki w tej jednostce przygotowywały się do tej roli, uczestnicząc w seminariach w celu poprawy swoich kompetencji i poziomu umiejętności, a cała jednostka została zorganizowana jako część wielodyscyplinarnej grupy. Jakobsen i in. (2014) zgłosili wysoki pozytywny wpływ na jakość opieki pielęgniarskiej nad chirurgią, ponieważ pielęgniarki były zaangażowane w rozszerzenie swojej roli wraz z koncepcją jednostki. Jednostka wykazała mierzalne usprawnienia w zakresie leczenia bólu pooperacyjnego, a liczba dni hospitalizacji zmniejszyła się, co oznaczało znaczne oszczędności kosztów dla placówki. Østergaard i Wagner (2014) omówili pojawiającą się rolę duńskiej pielęgniarki rodzinnej, rolę, w której pielęgniarka ogólna ocenia jednostkę w kontekście rodziny. Ta rozszerzona rola pielęgniarska promuje zarówno wiedzę teoretyczną, jak i rolę lokalnej interwencji na poziomie społeczności dla pielęgniarek, gdy pracują one nad opieką zarówno nad jednostką, jak i jej rodziną. Stopniowy rozwój tej konkretnej roli podkreśla potrzebę opieki zdrowotnej skoncentrowanej na rodzinie; ani lekarze rodzinni, ani systemy szpitalne nie promują systematycznego modelu opieki nad rodziną w Danii. Pojawienie się tej roli podkreśla również sposób, w jaki pielęgniarki mogą wkroczyć w obszary, które tradycyjnie były niedostatecznie obsługiwane.
Przykład zaawansowanej praktyki pielęgniarskiej w praktyce:
Jednostka badawcza Oddziału Urologii w szpitalu Herlev w Kopenhadze w Danii obsadzona jest głównie przez pielęgniarki. Ta jednostka została pierwotnie opracowana w 2008 roku przez dr Jensa Sønksena w celu promowania niezależnej praktyki pielęgniarek, gdy pracowały nad koordynacją projektów badawczych dla pacjentów urologicznych, pod jego nadzorem. Aby dokonać rozróżnienia między rutynową opieką kliniczną a zaawansowaną opieką świadczoną w jednostce badawczej, jest ona umieszczona w oddzielnym miejscu od głównego oddziału urologii szpitala.
W tej jednostce pracuje obecnie łącznie 15 pracowników, w tym personel pielęgniarski i lekarze rezydenci. Trzy pielęgniarki badawcze i jeden technik laboratoryjny odpowiadają za podstawową konserwację badań klinicznych z głównymi badaczami badania. Wsparcie dla tych wielu trwających badań jest kierowane przez personel pielęgniarski.
Początkowym celem tej jednostki było zwiększenie pracy naukowej wykonywanej przez Katedrę Urologii. Obejmowało to opracowywanie i kwalifikowanie wykonywanych zabiegów pacjentów, poprzez tworzenie interfejsu pomiędzy pracą naukową a codzienną pracą kliniczną personelu Katedry Urologii. Jednostka ma przeprowadzać zarówno badania medyczne, jak i pielęgniarskie o wysokiej jakości krajowej i międzynarodowej, przyczynia się do rozwoju urologii jako specjalności i opieki nad pacjentami urologicznymi. Jednostka badawcza urologiczna ma na celu stworzenie odpowiedniego środowiska badawczego zarówno dla doświadczonych badaczy, jak i początkujących badaczy, lekarzy lub pielęgniarek, którzy chcą uczestniczyć w projektach badawczych skupionych na opiece urologicznej. Drugorzędnym celem tej jednostki jest rozszerzenie i ułatwienie współpracy zarówno z krajowymi, jak i międzynarodowymi instytucjami i przemysłem. Ta jednostka wykazuje postępową wizję, która dąży do poprawy opieki nad pacjentami, zapewniając większą autonomię i wiedzę specjalistyczną personelowi pielęgniarskiemu urologii. Rozszerzona rola pielęgniarska zapewnia pielęgniarkom większe umiejętności i niezależność oraz promuje świadczenie opieki w środowisku interdyscyplinarnym.
Zarządzanie pacjentami pielęgniarskimi
Po skierowaniu pacjentów do udziału w jednym z licznych badań naukowych, pielęgniarkom jednostki badawczej przypada obowiązek skutecznego przesiewania pacjentów w celu zapewnienia, że spełniają oni kryteria włączenia do badania. Personel pielęgniarski Jednostki Badań Urologicznych jest odpowiedzialny nie tylko za utrzymywanie indywidualnych protokołów badań, ale także za rozwijanie relacji z pacjentami biorącymi udział w badaniu, co obejmuje ocenę i utrzymanie zarówno ich stanu urologicznego, jak i rozpoznawanie zmian w ich ogólnych chorobach współistniejących w razie potrzeby. Pielęgniarki tej jednostki wykazują zaawansowane umiejętności oceny i często pełnią funkcję instruktorów klinicznych dla lekarzy rezydentów, gdy ci zaczynają uczyć się szczegółów klinicznego badania urologicznego. Chociaż personel pielęgniarski może nie mieć możliwości dostosowania leków urologicznych, jego podstawową rolą, wykraczającą poza ograniczenia wszelkich badań naukowych, jest monitorowanie zdrowia urologicznego uczestników badań. Wymaga to również, aby pielęgniarki jednostki badawczej działały jako koordynatorzy opieki nad tymi pacjentami, a kontakt z głównym urologiem badaczem lub lekarzem pierwszego kontaktu jest wymagany w przypadku zmian w ich stanie. Jednostka ta stworzyła środowisko, w którym pielęgniarki kliniczne zajmujące się badaniami rozwinęły wyjątkowe umiejętności badania fizykalnego, a także zaawansowane umiejętności oceny, aby rozpoznawać zmiany w ogólnym stanie zdrowia pacjenta. Jest to szczególnie ważne dla pacjentów uczestniczących w badaniach onkologicznych urologicznych, ponieważ ich stan może często zmieniać się z tygodnia na tydzień.
Dyskusja
W Danii nie ma przepisów dotyczących zaawansowanej praktyki pielęgniarskiej (Carney, 2015). Reformy w Danii zmieniły kształcenie pielęgniarskie z modelu praktyk na taki, który wymaga systemu uniwersyteckiego; w 1990 roku Dania ustanowiła licencjat jako wstęp do pielęgniarstwa, zwany Sygeplejerske (pielęgniarka certyfikowana). Cele kształcenia pielęgniarek mają na celu „wykwalifikowanie pielęgniarek do działania autonomicznego i uczestnictwa we współpracy interdyscyplinarnej w zakresie opieki nad pacjentem” (Råholm i in., 2010). Może to wyraźnie rozszerzyć się na interdyscyplinarną dziedzinę badań klinicznych. Pielęgniarki mogą ubiegać się o dodatkowy egzamin dyplomowy Duńskiego Stowarzyszenia Medycznego na pielęgniarkę badań klinicznych, który skupia się na organizacji badań inicjowanych przez sponsora. Istnieją również dodatkowe kursy dla dostawców usług opieki zdrowotnej (w tym pielęgniarek), które kładą nacisk na zachowanie w celu inicjowania i uczestniczenia w badaniach na co dzień. Pielęgniarki mają również możliwość podjęcia studiów magisterskich na Uniwersytecie w Aarhus, gdzie mogą skupić się na badaniach naukowych.
Personel pielęgniarski Urological Research Unit, Herlev Hospital spełnia kryteria ustalone przez duńską organizację pielęgniarską dla roli „Advanced Nurse Practitioner”. Wykazują oni kompetencje w trzech odrębnych dziedzinach: opieki nad pacjentem, profesjonalizmu i ich roli w samym systemie opieki zdrowotnej.
Jej zaawansowana rola podkreśla wartość roli pielęgniarskiej w opiece zdrowotnej i społeczeństwie oraz otwiera drzwi dla zwiększonego udziału pielęgniarek w zarządzaniu szpitalem i zwiększa ich zdolność do wpływania na podejmowanie decyzji.
Personel pielęgniarski Urological Research Unit wykazuje umiejętności i wiedzę, które są zgodne z teorią Bennera (1982) dotyczącą awansu pielęgniarek od nowicjuszek do ekspertów, a także są zgodne z najnowszymi kompetencjami zaawansowanych pielęgniarek pracujących z dorosłymi pacjentami urologicznymi (Quallich, Bumpus i Lajiness, 2015). Ta spójność wzmacnia fakt, że pielęgniarki, które są częścią tej jednostki, pracują na zaawansowanym poziomie, zgodnie z zamierzeniami definicji DNO ANP. Pomimo faktu, że jednostka jest przede wszystkim jednostką badawczą, personel pielęgniarski zapewnia opiekę w kontekście badawczym, który wykazuje dogłębne zrozumienie patofizjologii układu moczowo-płciowego i zdolność do zachowania roli pielęgniarskiej w skutecznym zarządzaniu pacjentami badawczymi.
Wnioski
Wiele duńskich pielęgniarek pracuje z rozszerzonymi kompetencjami w środowiskach chirurgicznych, medycznych, psychiatrycznych. Na obszarach wiejskich Danii pielęgniarki zaczęły przyjmować bardziej niezależnerole, szczególnie w przypadku braku lokalnych dostawców specjalistycznych (Levin, Madsen, Petersen, Wancsher & Hangaard, 2013). Rozszerzenie roli pielęgniarki w środowisku badawczym urologii stanowi przykład zaspokojenia rosnącego zapotrzebowania na usługi urologiczne i zrównoważenia spadku liczby dostępnych urologów. Umożliwia to personelowi klinicznemu ekspertów zajmowanie się konkretnymi potrzebami w obrębie populacji badawczej, jednocześnie promując interdyscyplinarną współpracę i można ją łatwo rozszerzyć na konkretne potrzeby opieki dla populacji urologicznej ogólnej. Na przykład istnieją doniesienia o klinikach cystoskopii prowadzonych przez pielęgniarki na obszarach wiejskich Danii, aby umożliwić lokalnej populacji spełnienie krajowych standardów badań przesiewowych w kierunku raka pęcherza moczowego; stanowi to rozszerzenie praktyki pielęgniarskiej napędzane lokalnymi potrzebami pacjentów
Pielęgniarstwo w Danii jest nadal mniej, niż mogłoby być i mniej, niż powinno być. Rozszerzenie obecnej roli pielęgniarskiej lub formalne uznanie roli ANP jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia i Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD, 2012) w celu zwiększenia wykorzystania zaawansowanych pielęgniarek klinicznych w opiece zdrowotnej. Korzyścią dla duńskich pielęgniarek na scenie globalnej jest unowocześnienie roli pielęgniarstwa w Danii, zgodnie z tym, co widać w innych krajach (Carney, 2015; Sheer & Wong, 2008). Jest to odzwierciedlenie bazy wiedzy eksperckiej, zakresu praktyki i interdyscyplinarnego charakteru powstającego modelu świadczenia opieki zdrowotnej.